Zoals vele 50-plussers denken Mieke en Joost Verheugen na over hun verdere leven. Een jaar of 5 eerder stoppen met werken en flink ontspullen lijkt hen wel wat. Kleiner wonen moet dit mogelijk kunnen maken. Piepklein wordt hun opvallende blauwe houten huisje op een ongewild ruime kavel uiteindelijk niet, maar wel een stuk kleiner en duurzamer dan hun oude rijtjeswoning. Op dit stekje in het dorpje Alphen hoopt het Brabantse paar oud te worden.

Beide docenten in het voortgezet onderwijs houden naast muziek maken vooral ook van fietsen, wandelen en reizen met hun camper. Nu ze halverwege in de 50 zijn begint het vrije leven te lonken. Wat als we nu eens onze ruime geschakelde rijtjeswoning verkopen en kleiner gaan wonen? Zou het dan mogelijk zijn eerder met pensioen te gaan?

Het stel zet de schouders onder hun plannen. Ze struinen het internet af en bezoeken tiny house-bijeenkomsten. Bij de gemeente Goirle leggen ze de vraag neer om een kleine kavel van zo’n 120 tot 150 m2 te kunnen kopen, maar vangen bot. Uiteindelijk kiezen ze dan toch voor een grote kavel. Trots vertellen Mieke en Joost over hun gezette stap.

Jullie hebben allereerst gesprekken gevoerd met een bevriende architect over de impact van klein. Wat zijn jullie hier wijzer van geworden?

Mieke: Hij tekende voor ons een huisje van 4 bij 9 meter. Heel modern, doordacht en efficiënt met multifunctionele plekken. Tijdens de gesprekken daarover met hem kwam de impact van heel klein wonen tot leven en ontdekten we dat we dat niet wilden. We werken allebei in het onderwijs, moeten daarvoor ook veel thuis doen, er zijn muziekinstrumenten in het spel, en een te klein huis is niet levensloopbestendig. We gingen in dezelfde tijd een aantal keer naar tiny house-bijeenkomsten en kwamen daar tot dezelfde conclusie.

Joost: Het heeft ook het denken over ontspullen absoluut in gang gezet en dat kostte kruim. Mijn ruime bibliotheek is met 9 meter ingekrompen, dat zorgde voor hoofdbrekens in keuzes die ik moest maken. Ook bracht het teweeg dat we ons gingen oriënteren op slim gebruik maken van ruimtes. Bijvoorbeeld door de ruimte onder planken te gebruiken om daar dingen op te hangen.

Jullie hebben jullie uitgebreid georiënteerd op manieren van bouwen. Tussen welke vormen hebben jullie getwijfeld?

Joost: Ik heb een aantal verschillende bouwvormen bekeken, maar vanaf het begin was er bij mij een grote voorliefde voor bouwen in hout. Ik heb ook gekeken naar bouwen met stro, maar zag ertegenop dat de afwerking van de buitenkant een soort stuc- of leemlaag wordt, die dan eventueel nog geverfd moet worden. Kortstondig hebben we ook gekeken naar bouwen met piepschuim. Dat leek als voordeel te hebben dat het goedkoper was, maar ook dat is afgevallen.

De herinnering aan een bijzonder houten huis op een steiger in een Noors fjord, waar we na een lange tocht op de motor om haf elf ‘s avonds aankwamen en een warme sauna aantroffen staat in ons geheugen gegrift. Dat gevoel, het gezonde binnenklimaat, uitstraling, charme, duurzaamheid en iets aparts, geen 13-in-een-dozijn, wars van mode en ook het tempo waarin gebouwd kan worden speelden een rol in de keuze voor houtbouw.

Hebben jullie overwogen het huis zelf te bouwen?

Mieke: Nee, ik geen moment. Daarvoor is geen tijd in ons leven met drukke banen En we zouden het ook niet kunnen. Ons schuurtje met overkapping is het enige dat we zelf gedaan hebben. Joost heeft het heel even met de gedachten gespeeld, omdat dat in financiële zin iets kon opleveren, maar dat hebben we dus niet lang overwogen.

Hoe is jullie huis ingedeeld en wat waren voor jullie de prioriteiten?

Mieke: Op de begane grond is een kleine hal met een deur naar onder andere de woonkamer/keuken, een open ruimte in de vorm van een L. Om ruimte te besparen besloten we dat de ruimte voor een vaatwasser nodig was als keukenkast. In de piepkleine bijkeuken staat ook de installatie van de warmtepomp. De wasmachine en de vriezer konden er nog net bij. In de trapkast staat de voorraad, de stofzuiger, onze saxofoons, een kratje bier et cetera.

Jullie wilden eigenlijk een echt kleine kavel. Waarom?

Joost: We vinden het een charmant idee dat mensen met wat minder tevreden kunnen zijn. Een klein plekje voor iedereen zorgt ervoor dat er meer natuur overblijft. Ons burgerinitiatief in de gemeente Goirle hierover leverde ook interessante bijeenkomsten met de gemeenteraad op, maar het leverde helaas op korte termijn niet op wat we hoopten.

Jullie hebben nu dus een grotere kavel dan gehoopt. Hoe vullen jullie die verder in?

Mieke: We zijn nu hartstikke blij met de ruimte om ons heen. De tuin, moestuin en een oprit waar de camper én de auto op past. De eigen ruimte rondom ons huis waarderen we nu zeer. We ervaren dat als pure luxe!

Jullie hebben veel spullen weggedaan. Hoe verliep dat proces voor jullie?

Mieke: Ruim 2 jaar lang verkochten we heel veel spullen via Markplaats. Alles wat een jaar niet gebruikt was zou weg moeten kunnen. En het meeste ging weg! Een heleboel boeken, echt honderden, gaven we aan een winkel die van de opbrengst goede doelen ondersteunt.

Joost: Inderdaad, goed nadenken over wat we nu eigenlijk gebruikten en wat niet. Dat denkproces zorgde er ook voor dat we minder snel nieuwe dingen kochten. Er kwam een rem op de impulsaankopen. Marktplaats heeft goed gewerkt, maar we hebben ook dingen weggegeven. Bijna alles wat we niet meer wilden meenemen, hebben we zo een tweede bestemming kunnen geven. Dat vonden we ook belangrijk.

Geen droger, vaatwasser en magnetron meer. Jullie hebben dus ook duidelijk voor een andere levensstijl gekozen. Hoe leven jullie nu anders ten opzichte van voor de verhuizing?

Mieke: Het is heerlijk om met minder spullen te leven en om een beetje back to basic te gaan.

Met de hand afwassen is een prima moment om gezellig te kletsen. De was buiten drogen, vaak onder het afdak van de schuur, is af en toe een uitdaging, maar het scheelt enorm veel stroom en het ruikt lekkerder. Dingen ontdooien kan ook in warm water of de oven. We proberen ook heel fanatiek zo min mogelijk afval te produceren. We kopen veel verzorgingsproducten zonder verpakkingsmateriaal. In onze badkamer zit weinig in een flesje. Groenten komen rechtstreeks van de boer en uit onze moestuin. Onze kleine restcontainer gaat maar 4 keer per jaar aan de straat.

Mieke postte jullie huisje op onze Facebookgroep Klein Wonen en kreeg tot tweemaal toe enorm veel reacties. Waren jullie daar verbaasd over?

Mieke: Ik vond het vooral erg leuk dat zo veel mensen het net als wij een hééééél leuk huis vinden. Het heeft vele leuke Messenger-gesprekken opgeleverd. Er kwam via deze groep ook al iemand op bezoek met een aantekenboekje.

Joost: Ja, daarover was ik wel verbaasd. Ons huis is feitelijk een heel traditioneel Fins huis en dat dat zo’n enorm aantal reacties losmaakte, vond ik opvallend. De architect van ons huis plaatst regelmatig foto’s van projecten van modern vormgegeven houten huizen en die trekken meer aandacht, dacht ik. Het overviel me dan ook wel een beetje.

Jullie huisje staat op een kavel tussen veel grote huizen. Hoe voelt het voor jullie om anders te zijn in zo’n wijk?

Mieke: We wonen aan de rand van het dorp in een nieuwbouwwijk. In onze straat staan inderdaad alleen vrijstaande huizen. De meeste zijn zeker 2 keer zo ruim, want ze bouwen graag groot hier. We komen uit een ander dorp, hebben een houten huis en ook nog eens blauw. We vinden het stiekem wel leuk dat ons huis afwijkt en een beetje opvalt.

Oops! It seems like this post isn't published yet. Stay tuned for updates!

De meningen in het dorp zijn verdeeld over jullie huis. Krijgen jullie veel reacties?

Joost: We krijgen vooral leuke reacties van mensen die het leuk, bijzonder en mooi vinden. Prachtig, durf af te wijken, riep een voorbijganger eens naar me, toen ik in de tuin bezig was. Er wordt over gepraat merken we en het huis is handig bij de weg wijzen. Tijdens de bouw werden er grapjes door de kinderen in de straat gemaakt over het frietkot, vooral toen er een verdieping op kwam.

Foto’s: ©Klein Wonen Magazine

Een volledige versie van dit artikel verscheen ook in editie 13 van Klein Wonen Magazine